Μια αλλιώτικη μετάδοση

γράφει η Μαρία Κοζάκου

Η αλήθεια είναι ότι από τη στιγμή που ενέσκηψε η πανδημία της Covid19 ξέραμε ότι η ακύρωση του 65^ου Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovisionθα ήταν το ελάχιστο από όσα θα έπρεπε να δούμε να αλλάζουν.

Συμβαίνει όμως αυτό το περίεργο πράγμα με όσους αγαπούν τον διαγωνισμό. Έχουν ένα ιδιαίτερο βιολογικό ρολόι που τρέχει σαν τρελό από το μήνα Μάρτιο! Και το κρεσέντο κορυφώνεται τον Μάιο. Η Eurovisionείναι ένας τόπος και ένας χρόνος συνάντησης για όσους αγαπούν το διαγωνισμό αλλά και για όσους εργάζονται γι’  αυτόν. Συχνά μάλιστα είναι τα ίδια πρόσωπα. Εργάζομαι σε πολλά project με περιοδικότητα, όχι τόσο μεγάλα βέβαια. Η Eurovisionείναι ο μοναδικός «χώρος εργασίας» στον οποίο έχω βρεθεί όπου η προσωπική εμπλοκή, το κέφι και το πάθος είναι τόσο απενοχοποιημένα παρόντα στην καθημερινή εργασία και διεκπεραίωση. Από τον ExecutiveSupervisorως τον εθελοντή, παράλληλα με την καθημερινή επαγγελματική υποχρέωση και το κοστούμι, υπάρχει μια πινελιά με χρώμα. Με λίγα λόγια, είναι μια χαρούμενη δουλειά.

Φέτος, που όλα είναι αλλιώς, η Ολλανδική τηλεόραση που θα φιλοξενούσε το διαγωνισμό αποφάσισε σχεδόν εν μια νυκτί να κάνει την τηλεοπτική παραγωγή «Eurovision: EuropeShineaLight» που είδαμε το βράδυ του Σαββάτου, 16 Μαΐου. Ένα δίωρο πρόγραμμα χαράς, αισιοδοξίας αλλά και συγκίνησης, ένα «υποκατάστατο» της «κανονικής» Eurovision. Και με τη μετάδοση; Τι θα γίνει με τη μετάδοση;

«Και ο Γιώργος Καπουτζίδης βρίσκεται εκτός Αθηνών και η Μαρία Κοζάκου εκτός Ελλάδας. Οπότε;». Εγκαταλείψαμε λοιπόν την ιδέα να κάνουμε και φέτος τον σχολιασμό.

Εκείνο το περίεργο βιολογικό ρολόι όμως συνέχισε να επιταχύνεται. Ήταν Πρωτομαγιά όταν «έπεσε» στο τραπέζι η ιδέα: να σχολιάσει η Μαρία σε συνεργασία με το ERR, στην Εσθονική Ραδιοτηλεόραση. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Με άξονα τη Διεύθυνση Προγράμματος της ΕΡΤ, οι Διεθνείς Σχέσεις της Εταιρίας τέλεσαν το «γάμο», ανέλαβαν οι πολύπειροι τεχνικοί μας και σε συνεργασία με τους φιλόξενους και θερμότατους Εσθονούς, έγινε πράξη αυτή η τρελή ιδέα: να γίνει ο σχολιασμός από 3 ήμισυ χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Το σόου Eurovision: EuropeShineALight διήρκεσε μόλις δύο ώρες, χρειάστηκαν 49 σελίδες script, που έγραψα σε περίπου μια εβδομάδα, παράλληλα με τις καθημερινές εκπομπές, καθώς τηλεργάζομαι non stop εν μέσω πανδημίας, 9.021 λέξεις που ειπώθηκαν σε 118 λεπτά, μου… παράπεσε και ένα Βελιγράδι που αποκάλεσα Βερολίνο, μια παρουσίαση χωρίς καμία πρόβα για όλους.

Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα άσκηση συνεργασίας των Δημόσιων Ραδιοτηλεοράσεων της Ευρώπης, το τελευταίο καταφύγιο εμπεριστατωμένης ενημέρωσης και στήριξης των πολιτών στην περίοδο αυτής της παγκόσμιας, κοινής κρίσης. Από όλες τις μεταδόσεις που έχω κάνει ήταν μακράν η πιο δύσκολη. Όχι μόνο γιατί ήταν ένας μαραθώνιος σε ρυθμό sprintγια τον κάθε σχολιαστή. Αλλά κυρίως γιατί έλειψε η ζέστη του παρτενέρ μου και η πολυχρωμία της πολυπολιτισμικής συνεργασίας με ανθρώπους εξουθενωμένους αλλά διαρκώς χαμογελαστούς. Ήταν μια μετάδοση μοναχική. Και ελπίζω σύντομα η επιστήμη να δώσει τη λύση και του χρόνου να βρεθούμε στριμωγμένοι σε ένα boothμε τον Γιώργο, μέσα σε μια μεγάλη, πολύχρωμη, ευρωπαϊκή αγκαλιά.

Λίγα λεπτά πριν βγούμε στον αέρα το Σάββατο, άκουγα στ’ αυτιά μου πολλές φωνές συναδέλφων από την Αγία Παρασκευή, ο καθένας από το πόστο του. Ο Γιάννης, ο Αντώνης, η Μαρία, η Δέσποινα, ο άλλος Αντώνης, ο Θέμης και πολλοί ακόμα που με είχαν στ’ αυτιά τους και ρύθμιζαν, δοκίμαζαν. Θα κρατήσω τη τελευταία φράση του Θέμη: «Μαρία μπορεί εσύ να είσαι μόνη σου σε εκείνο το μακρινό Studioαλλά εμείς είμαστε εδώ όλοι μαζί και σε ακούμε και σε προσέχουμε. Όλα θα πάνε καλά».